Op 1 januari 2009 besloot ik echt iets met twitter te gaan doen. Om te kijken of het wat voor mij zou zijn om actief hiermee te zijn. Het ’experiment’ is nu dus een jaar aan de gang. Al ben ik niet helemaal verslaafd geraakt, ik ben toch voldoende van de waarde overtuigd geraakt om er mee door te gaan.
De laatste weken van 2010 ben ik aan het opruimen geweest … unfollow-en op Twitter wel te verstaan.
En dit heeft me iets geleerd: social media is ook parasociaal.
Mijn unfollow-proces ontstond min of meer toevallig toen ik een paar mensen zat werd. Te veel pushen van reclame-boodschappen bijvoorbeeld. Veel mensen bleven op het lijstje, bekenden maar ook onbekenden die ondertussen min of meer bekenden zijn geworden. Mensen uit Nederland, maar ook Amerika en Azië die ik nooit ontmoet heb, maar waarmee ik min of meer toevallig een follow/follower relatie gekregen heb. Hierdoor heb ik wel een idee van hun leven achter hun twitter profiel plaatje gekregen. Vakinhoudelijke tweets mixen deze mensen met persoonlijke opmerkingen en updates, over kinderen en kerstbomen, sneeuw en oliebollen. In een goede balans –om Pareto er maar weer eens erbij te pakken mag het voor mij max 20% persoonlijk zijn, maar misschien eerder nog 10%.
Twitter als sociaal medium laat mij dus een parasociale interactie ontwikkelen met gewone mensen. Mensen die ik ogenschijnlijk leer kennen via dit medium.
De binnen mediapsychologie ondertussen klassiek geworden term “Parasociale Interactie’ werd voor het eerst geïntroduceerd in 1956 door Donald Horton en Richard Wohl in een publicatie getiteld: “Mass Communication and Para-social Interaction: Observations on Intimacy at a Distance".
Hier is de definitie die zij gaven:
“The most remote and illustrious men are met as if they were in the circle of one’s peers; the same is true of a character in a story who comes to life in these media in an especially vivid and arresting way. We propose to call this seeming face-to-face relationship between spectator and performer a para-social relationship.”
Door de toenemende medialisering van de samenleving zijn parasociale relaties en parasociale interactie een ondertussen veel voorkomend fenomeen. Alhoewel Horton en Wohl vooral spraken over het aangaan van parasociale relaties met beroemde mensen, waarbij de parasociale interactie plaatsvond via massamedia, is het het parasociale aspect ook waar voor social media. Zoals ik heb ontdekt voor mezelf: bepaalde mensen die ik volg op twitter zijn deel uit gaan maken van ‘the circle of my peers’. Ook al heb ik ze nooit ontmoet, en zitten ze aan de andere kant van de wereld.
Onze social media circles, zijn vooral op Twitter gevuld met een mix van bekenden (sociale relaties in het echte leven), publiek bekende figuren (beroemdheden) en onbekenden. Met name deze onbekenden zijn interessant. Over parasociale interactie met beroemdheden is al veel onderzocht en beschreven. Over parasociale interactie met onbekenden nog niet zo veel.
Een overduidelijk verschil tussen de klassieke parasociale interactiepatronen via massamedia en die via social media is dat de laatste een twee-wegs kanaal is. Op Twitter, Facebook of Hyves zijn we niet slechts passief publiek, maar hebben we de mogelijkheid actief te worden en deel te nemen.
Belangrijk is te realiseren dat dit soort ‘vriendschappen’, net als in de klassieke theorie, voor het grootste deel zijn gebaseerd op de illusie van interactie. Er ontstaat een bepaalde intimiteitsband, vooral door de tweets van meer persoonlijke aard, waardoor men het gevoel krijgt de ander echt te kennen. De enige manier om hierachter te komen, of om een echte band op te bouwen is om minder aan social snacking te doen, en de echte interactie op te zoeken.
Gerelateerde artikelen
